Clubduik 24 november 2024: Rochefontaine – Vodecée
De dag begon vroeg voor onze clubduik naar Rochefontaine en Vodecée. De vroege vogels vertrokken al om 7 uur, terwijl de minder ochtendgrage duikers een halfuurtje later op pad gingen. Tijdens de rit zat de sfeer er al goed in: gezellige gesprekken vulden de auto’s en maakten de weg naar onze bestemming korter.
Aangekomen in Rochefontaine stonden we in de rij voor de poort. Een moment van stilte bracht ons terug naar de natuur: het gezang van de vogels in de bomen zorgde voor een rustige start van de dag. Maar zodra de poorten openzwaaiden, sloeg het noodlot toe. Een van onze duikers, wiens naam we discreet zullen bewaren (oké, Hathashiee 🤧, een beetje verkouden na eerdere frisse duiken), had de palmen in de gang laten liggen.
Gelukkig is de duikwereld een behulpzame gemeenschap. Nadat we snel leerden dat ‘palmen’ in het Frans ‘palmes’ betekent, bood een sympathieke Waal een paar reservepalmen aan. En niet zomaar palmen: het waren camo-exemplaren die zelfs een zeekat jaloers zouden maken. Crisis afgewend, en de rust keerde terug. De vogels durfden weer uit hun schuilplaatsen te komen.
Voor de duik hadden we vandaag twee kampen: drie natpakduikers en vier droogpakduikers. De grote vraag was niet wie het eerst koud zou krijgen – dat leek een uitgemaakte zaak – maar wél welke van de vier natpakduikers als eerste water in zijn pak zou voelen stromen.
We hadden ook een nieuwe droogpakduiker in ons midden. En hoewel de theorie in de duikwinkel misschien duidelijk leek, bleek de praktijk een ander verhaal. Het aandoen van het droogpak zorgde voor hilarische taferelen: de rechterbot zat plots aan de linker voet, en toen de botten uiteindelijk goed zaten, bleek dat de schouderbanden van het pak nog in de broek verstopt waren. Het pak moest dus weer uit, tot groot vermaak van de rest van de groep. Na wat gepruts en veel gelach stond onze newbie uiteindelijk klaar voor zijn eerste echte droogpakervaring.
De teams waren snel gevormd: William, Kristof en Frederik gingen als eerste het water in, zo snel dat een foto maken onmogelijk was. Kaat en Nathalie volgden en gaven ons net genoeg tijd om ze nog even vast te leggen. Als laatste daalden Jan-Pieter en ondergetekende, David, de steile helling af, richting het frisse water.
We begonnen op het platform op vijf meter en daalden van daaruit verder naar de dieperik, met 30 meter als onze limiet. Iedereen hield zich netjes aan de regels, zoals het voorbeeldige duikers betaamt. Uit de donkere diepte dook plots een steur op, nieuwsgierig naar wat voor kabaal we maakten. Een perfect moment voor een foto, dacht ik – onze droogpak-rookie – tot de verbazing toesloeg: geen camera te zien tussen de lampen.
Een lichte paniek maakte zich van me meester. Had ik de camera in de auto laten liggen, of lag hij nu ergens 52 meter diep op de bodem van de carrière? Veel tijd om te piekeren was er niet, want Nathalie gleed als een ware Top Gun-piloot onder me door, met een big smile die alle stress even deed vergeten.
De duik vervolgde langs de indrukwekkende wand, terwijl we rustig onze weg terug naar boven vonden. Onderweg passeerden we het vliegtuig, waar een paar nieuwsgierige karpers ons gezelschap hielden. Bij de Opel besloot Jan-Pieter nog even onder de motorkap te kijken, maar tot zijn grote verbazing vond hij… niets.
Na een korte middagpauze en enkele sterke verhalen vertrokken we richting Vodecée voor de tweede duik. De camo-palmen moesten we helaas achterlaten bij onze vriendelijke Waal. Maar door inwatering bij William kon onze ‘anonieme’ koraalduivel zijn palmen lenen – een paar maten te groot, maar met wat extra sokken ging het prima.
De teams werden door elkaar geschud: Frederik nam de rookie onder zijn hoede, Jan-Pieter dook met Kristof, en de bijna ontdooide en altijd optimistische Kaat en Nathalie bleven elkaar trouw. Voor sommigen was Vodecée nieuw terrein. Met een maximumdiepte van 30 meter was het een ideale locatie om op onderzoek uit te gaan. Volgens Jan-Pieter zou er ergens tussen de stenen iets bijzonders te spotten zijn. Maar als je echt zeker wilt zijn, moet je Evelyn meenemen, die blijkbaar over “inside information” beschikt.
Een belangrijk detail: Jan-Pieter, die met een rebreather duikt, moest bij aanvang van de duik een plaquette ophalen en aan het ponton hangen. Dit is een veiligheidsmaatregel: omdat een rebreather geen bellen produceert, kunnen de beheerders van de carrière bij sluiting niet aan het wateroppervlak zien of er nog duikers beneden zijn.
De duik in Vodecée was een mix van oude mijnmaterialen, grote karpers en zelfs een verdwaalde pocketbike. Na een ontspannen rondje door de carrière gingen we weer naar boven. Droge kleren aan, opwarmen in het lokale café.
De duiken waren een mengeling van prachtige natuur, humoristische momenten en verrassingen – precies wat je verwacht van een geslaagde clubuitstap. En wie het hoofd, de handen en voeten warm hield? Dat laten we voor nu even in het midden.
Een speciale dank aan Jan-Pieter voor de uitstekende organisatie van deze clubduik. Dankzij jouw inzet en planning hebben we weer een fantastische dag beleefd, vol avontuur, humor en gezelligheid. Top geregeld, en we kijken al uit naar de volgende! 🎉