“Wacht maar, jullie zullen verschieten in Rochefontaine. De kou, het zwarte gat, je eerste buitenduik, ik heb nog mensen weten flippen in die steengroeve.” Duikschoolverantwoordelijke Rudi was duidelijk: hij was er niet van overtuigd dat het goed zou komen met zijn recentste lichting pupillen. De transfo en Nemo, ok, maar voor die eerste ster moesten ze toch ook echt eens naar buiten. Al hadden de groentjes iets waar Rudi niet tegenop kon teamspirit.
De voorbereiding van een duik gebeurt met de briefing aan de waterkant, wordt wel es gezegd. Fout: in het geval van de nieuwste lichting Koraalduivels begon die al dagen op voorhand. Materiaal afhalen bij William en alles nog eens testen op woensdag. Pakken afhalen bij Carol en elkaar daar nog een snel schouderklopje geven op zaterdag. Zaterdagavond? Tientallen heen-en-weerberichtjes op Facebook. “Ik heb stress. Ik ben al dagen niet naar de wc geweest”, zegt de ene. ” Komt goed”, sust de groep, we zijn een goeie bende. “De beste bende”.
Als iedereen uiteindelijk strak in het pak aan de waterkant staat, gieren de zenuwen bij de meesten door de keel. Het zal koud zijn, zeggen de instructeurs gniffelend vanonder hun warm droogpak. Maar hoe koud? Het antwoord is er al na één ademteug onder water. Het is ‘hoofdpijnkoud’, zoals wanneer je een veel te grote hap ijs in je mond stopt in de zomermaanden, op zoek naar verkoeling. Al is verkoeling nu wel het laatste wat we zoeken.
Maar hey, blik op oneindig (en op de vissen, de Porsche en het vliegtuig) en palmen maar. Even zwaaien als je elkaar tegen komt in het blauw. Simpelweg onder de indruk zijn van die oorverdovende stilte, en genieten van die rust onder water. Na een klein half uurtje geeft de groep er de brui aan.
De pakken worden uitgetrokken, warm water over de lijven gegoten, verhalen gedeeld. “Heb je die vissen gezien? Ze waren zoooo groot. Was je goed uitgelood? Vaardigheden gedaan? Blij met je nieuwe lamp?” Terwijl de groentjes hun verhalen vertellen, gaan de pintjes, zakken chips en confituurtaartjes vrolijk rond. Want duiken bij de Koraalduivels, dat doe je ook (en voor sommigen vooral) voor de sfeer achteraf.
Helemaal uit het zicht, verstopt achter zijn auto, staat Rudi intussen brevetkaarten in te vullen. Witte nietszeggende kaartjes die klaar zijn om naar Nelos te vertrekken, in ruil voor een stapel 1*-brevetten. Goed gedaan”, schrijft hij in een groentje zijn logboekje. Hij kan het niet langer ontkennen, hij heeft er een goede groep Koraalduivels bij. Of zoals ik zelf onthoud na Rochefontaine: Rudi probeerde ons alleen maar bang te maken. Maar hij is nog niet van ons af. ‘De beste bende’ versus Rudi? 1-0!
Dit artikel werd geschreven door Kim De Raedt